Παρακολούθησα παράσταση τσίρκου για πρώτη φορά το 1996. Όπως σχεδόν καθένας στις κερκίδες, τράβηξα μερικές φωτογραφίες. Όταν τις εκτύπωσα κατάλαβα ότι, παρότι δεν ήταν τίποτα σπουδαίο, υπήρχε κάτι σε αυτές που με ενδιέφερε.
Επέστρεψα πολλές φορές, και μετά από κάποιες παραστάσεις όπου φωτογράφιζα από την θέση μου σαν θεατής, κατάφερα να έχω πρόσβαση στα παρασκήνια. Έτσι, από το τέλος του 1996 έως και τα μέσα του 1998 φωτογράφιζα εμμονικά τους ανθρώπους και τα ζώα πίσω από τη σκηνή, σε παραστάσεις σε Αθήνα και Πάτρα.
Στην αρχή όλοι αναρωτιόντουσαν τι έκανα με μια μηχανή στα χέρια, τραβώντας φωτογραφίες που κατά τη γνώμη τους δεν άξιζε τον κόπο να τραβηχτούν. Υποθέτω ότι ταυτόχρονα αναρωτιόντουσαν και για τις προθέσεις μου όσον αφορά τη χρήση των φωτογραφιών. Κάποιοι από αυτούς πόζαραν σαν να τους το είχα ζητήσει, χαμογελώντας και προσπαθώντας να φαίνονται ωραίοι. Χάρηκαν πραγματικά όταν μετά από τις πρώτες μέρες, άρχισα να τους μοιράζω κάποιες τυπωμένες φωτογραφίες τους, σε σημείο που στη συνέχεια κάθε φορά που πήγαινα με ρωτούσαν αν έχω και άλλες καινούριες. Έδειχναν ο ένας στον άλλο τις τυπωμένες φωτογραφίες και έκαναν σχόλια, πειράζοντας ο ένας τον άλλο ή γελώντας αν κάποιος τους φαινόταν αστείος. Μετά από λίγο καιρό συνήθισαν την παρουσία μου ανάμεσα τους σε τέτοιο βαθμό, που σταμάτησαν να ασχολούνται με το τι έκανα. Έτσι μπορούσα να κινούμαι ανάμεσα τους και να φωτογραφίζω σαν να ήμουν αόρατος, είχα ενσωματωθεί στο περιβάλλον, είχα γίνει μέρος του χώρου.
Με τις φωτογραφίες μου δεν είχα σαν στόχο να καταγράψω την παράσταση και τις συνθήκες πίσω από την σκηνή. Αυτό που προσπάθησα ήταν να αποκρυπτογραφήσω την σουρρεαλιστική αίσθηση που μου φαινόταν ότι απέπνεε εκείνο το ανακάτεμα από εργάτες, ακροβάτες, κλόουν και ζώα που περίμεναν ή ετοιμάζονταν για το νούμερο τους, από σκαλωσιές και σκηνικά, από μουσικά όργανα, στολές και εξαρτήματα, ενώ στην σκηνή η παράσταση ήταν σε εξέλιξη. Αλλά κυρίως προσπάθησα να αποτυπώσω μία αίσθηση ανεξήγητη που ανακάλυπτα στα βλέμματα των ανθρώπων που φωτογράφιζα. Βλέμματα που φαίνεται σαν να κοιτάζουν πέρα από τον συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.
O Άκης Δέτσης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1963 και φωτογραφίζει από το 1991.
Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε τέσσερις ατομικές εκθέσεις φωτογραφίας και έχει πάρει μέρος σε αρκετές ομαδικές.
Έχει κυκλοφορήσει τέσσερα φωτογραφικά λευκώματα: «Χώροι» / 1998 / Φωτοχώρος, «Ενδιάμεσος Χρόνος» / 2008 / tetarto, «Προβολή» / 2017 / αυτο-έκδοση, «Still Life» / 2019 / αυτο-έκδοση.
Δείγματα της δουλειάς του έχουν δημοσιευτεί σε φωτογραφικά περιοδικά και ιστοσελίδες και έχουν παρουσιαστεί σε φωτογραφικές εκδηλώσεις.
